Vitet e fundit, Tajvani është shfaqur si një qendër e tensioneve ndërkombëtare, duke u përshkruar nga The Economist si ” vendi më i rrezikshëm në tokë “. Ky karakterizim, jo i ekzagjeruar, nënvizon rivalitetin kompleks dhe në përshkallëzim gjeopolitik midis Kinës dhe Shteteve të Bashkuara, me Tajvanin në pikëpyetje.
Rrënja e këtij shqetësimi qëndron në ndryshimin e dinamikës midis dy prej superfuqive të botës: Kinës, nën udhëheqjen e Xi Jinping dhe Shteteve të Bashkuara, veçanërisht gjatë dhe pas mandatit të ish-presidentit Donald Trump.
Të dy kombet kanë kaluar nga një gjendje e indiferencës dashamirëse në një gjendje armiqësie të kujdesshme. Ky zhvillim ishte ndoshta i pashmangshëm duke pasur parasysh ngritjen meteorike të Kinës dhe statusin e vendosur të superfuqisë së Shteteve të Bashkuara, raporton abcnews.al.
Megjithatë, marrëdhënia SHBA-Kinë është komplekse dhe e shumë-anshme dhe karakterizohet nga një ndërvarësi e thellë ekonomike.
Ndryshe nga ngecja SHBA-Bashkim Sovjetik pas epokës së Luftës së Ftohtë, lidhjet ekonomike midis Kinës dhe SHBA-së janë thelbësore, me tregtinë midis dy vendeve që arrin në 5 miliardë dollarë çdo disa ditë, pavarësisht tarifave dhe kufizimeve të fundit tregtare.
Për më tepër, ndryshe nga beteja ideologjike që përcaktoi Luftën e Ftohtë, rivalitetit modern i mungon një përplasje themelore e botëkuptimeve.
Si Kina ashtu edhe SHBA-ja kanë aftësi bërthamore, duke vepruar si një pengesë për konfliktin e drejtpërdrejtë ushtarak, megjithatë hija e Tajvanit duket mbi marrëdhëniet e tyre dypalëshe.
Qëndrimi i Kinës ndaj Tajvanit është i palëkundur, kushtetuta e saj mandaton ribashkimin, një politikë që paraprin Xi Jinping dhe ka qenë një konstante në të gjithë spektrin e lidershipit që nga Mao Ce Dun.
Tajvani ka lulëzuar në një demokraci të gjallë, gjithnjë e më shumë kundër idesë së ribashkimit sipas kushteve të diktuara nga Pekini. Për SHBA-në dhe aleatët e saj, çdo lëvizje agresive e Kinës drejt Tajvanit është një vijë e kuqe, raporton abcnews.al.
Politika e ribashkimit jo të detyruar ishte një akt delikat balancues, duke lejuar ruajtjen e status quo-së. Peizazhi politik në Tajvan, megjithatë, pasqyron një pikëpamje të larmishme për pavarësinë dhe ribashkimin, me zgjedhjet e fundit që nxjerrin në pah një diversitet pikëpamjesh midis popullsisë së tij.
Prandaj, zgjidhja e çështjes së Tajvanit nuk është e thjeshtë. Kërkon një menaxhim të kujdesshëm dhe jo një zgjidhje përfundimtare, duke kërkuar një qasje diplomatike që i jep përparësi dialogut dhe shmang keqinterpretimet ose llogaritjet e gabuara.
Retorika dhe veprimet e të gjitha palëve të përfshira duhet të maten, duke pranuar se pasojat e keqmenaxhimit mund të jenë katastrofike, jo vetëm për Kinën, SHBA-në dhe Tajvanin, por për komunitetin global në tërësi.
Në thelb, situata kërkon një njohje realiste të kompleksitetit të lojës. Ndërsa dimensionet morale mund të mos jenë të kënaqshme, potenciali për përçarje globale kërkon një qasje të kujdesshme.
/a.r