Çmimet e përballueshme të gazit dhe furnizimi i bollshëm me naftë janë një prioritet si për Uashingtonin ashtu edhe për ekonomitë perëndimore. Kjo është arsyeja pse, pavarësisht sanksioneve dhe kërcënimeve, ata nuk guxojnë të mbajnë një qëndrim vërtet të ashpër kundër Rusisë, Iranit dhe Venezuelës. Uashingtoni sapo ka vendosur sanksione të reja kundër Teheranit, të cilat do të godasin një pjesë të eksporteve të naftës të Iranit, por pa krijuar një problem më të gjerë në tregun botëror.
Marrëdhëniet e SHBA me Iranin janë përkeqësuar pas sulmeve të Hamasit të mbështetur nga Teherani. Megjithatë që nga fillimi i vitit eksportet e naftës iraniane kanë tejkaluar 1.5 milionë fuçi në ditë dhe në nivele dukshëm më të larta se në fillim të mandatit të Joe Biden në Shtëpinë e Bardhë.
Sipas analistëve të tregut, kur bëhet fjalë për sanksionet, si SHBA ashtu edhe aleatët e saj po tregohen shumë të kujdesshëm dhe nuk shkojnë shumë larg për të mos dëmtuar aftësnë e ekonomive perëndimore për të funksionuar. Në të vërtetë, qarqet diplomatike amerikane dhe drejtuesit e industrisë së energjisë kanë manovruar diplomacinë e tyre në mbarë botën për dekada të tëra për të siguruar rrjedhën e naftës, prandaj ata shpesh krijojnë aleanca ‘të pahijshme’. Të gjitha lëvizjet e dëshmojnë këtë.
Më 12 qershor, për shembull, kur Departamenti Amerikan i Thesarit vendosi një valë të re sanksionesh kundër Moskës, ai synoi bankat ruse, por nuk preku industrinë e naftës në vend. Në mënyrë të ngjashme, kur sanksionoi Sovcomflot, një pronar rus i cisternave në pronësi të shtetit, në të njëjtën kohë po lëshonte licenca që përjashtonin shumicën e anijeve në flotën e tij, për të cilat firma e të dhënave Kpler thotë se ka gjithsej 91 anije. Sanksionet do të zbatohen vetëm për 14 anije. Individët e industrisë i interpretojnë këto përjashtime si një dritë jeshile për tregtarët e naftës që të merren lirisht me anijet që transportojnë naftë ruse.