Stavros Tzimas
Koha e gjykimit është afër për kryebashkiakun e zgjedhur e të burgosur të qytetit shqiptar dhe etnik-grek të Himarës, pasi gjykata e posaçme e korrupsionit mblidhet të martën për thelbin e çështjes. Kjo do të thotë se do të vendoset nëse Fredi Beleri është fajtor për blerje votash. Është e njëjta gjykatë që javën e kaluar refuzoi kërkesën e tij për disa orë pushim, në mënyrë që ai të mund të bënte betimin, qoftë brenda apo jashtë burgut.
Beleri ka 15 ditë kohë për të apeluar vendimin, por mundësia që vendimi të anulohet është e pakët. Me shumë mundësi ai nuk do të betohet si kryetar bashkie dhe kjo është diçka që pritet të rëndojë kundër tij në gjyqin e ardhshëm. Pra, tani të gjithë sytë janë kthyer nga procedimi i së martës, ku autoritetet e prokurorisë shqiptare do të duhet të mbështesin pretendimet e tyre me prova që janë shumë më bindëse se çdo gjë që kemi parë deri më tani.
Në rast se Beleri shpallet fajtor, ai ka të drejtë të drejtohet në gjykatën e apelit dhe më pas në Gjykatën e Lartë të Shqipërisë. Megjithatë, një dënim në dosjen e tij kriminale do të thotë se ai nuk do të jetë në gjendje të kandidojë në zgjedhjet e reja që kryeministri shqiptar Edi Rama ka thënë se synon të thërrasë, në mënyrë që të lajë duart për “çështjen e Himarës”, të cilën ai e ka kthyer, për të gjitha qëllimet, në një betejë personale me Belerin.
Pa Belerin, minoriteti etnik grek do të duhet të zgjedhë një kandidat të ri, me paraqitjet e shpeshta të djalit të tij në media kohët e fundit duke krijuar zhurmë se ai mund të jetë një kandidat i mundshëm. Por komuniteti mund të zgjedhë gjithashtu të abstenojë nga procesi, gjë që do të përkeqësonte edhe më tej marrëdhëniet me Tiranën dhe do të ndikonte në lidhjet greko-shqiptare, tashmë të tensionuara nga kjo çështje.
Për Ramën, vendimi i gjykatës për të mbajtur Belerin larg nga betimi është padyshim dëshmi se ai ka fituar raundin e parë në tërheqjen me palën greke. Ai gjithashtu duket i sigurt se gjyqi i së martës – rezultati i të cilit konsiderohet i dhënë nga kushdo që ka njohuri për çështjet shqiptare – do të shënojë fundin e karrierës politike të Belerit.
Paralajmërimi i Athinës se do të ushtrojë të drejtën e vetos për të penguar bisedimet e anëtarësimit në Bashkimin Evropian midis Brukselit dhe Tiranës, duket se nuk e ka trembur aspak kryeministrin shqiptar në hakmarrjen e tij ndaj Belerit. Rama, në fakt, duket se ka mbajtur një qëndrim sfidues ndaj nxitjeve evropiane për një rezolutë mbi këtë çështje, duke thënë: “Edhe nëse Këshilli Europian do të përmbysej, ne nuk jemi të hapur për asnjë negociatë që bie ndesh me interesin strategjik të Shqipërisë, që është zbatimi i reformës në drejtësi dhe ruajtja e pavarësisë së institucioneve të saj të drejtësisë.” Intransigjenca e tij është forcuar më tej nga referenca e kancelarit gjerman Olaf Scholz se çështja është një “mosmarrëveshje dypalëshe” dhe që nuk lidhet me kërkesat e BE-së në lidhje me sundimin e ligjit në procesin e anëtarësimit.
Por nga buron gjithë kjo dashuri për Ramën? Pse evropianët dhe amerikanët janë të gatshëm ta hedhin Greqinë nën autobus kur ajo është aleati i tyre më i rëndësishëm dhe më i besueshëm në Evropën Juglindore? Kryeministri shqiptar duket se ka bërë një punë të mirë duke i bindur se kjo është një çështje dypalëshe, një çështje e thjeshtë penale që i takon vetëm sistemit të drejtësisë së vendit dhe se ky sistem drejtësie është padiskutim i pavarur. Ai nuk humbet asnjëherë rastin, kur komenton aferën Beleri, apo t’u kujtojë evropianëve se prokuroria, gjykatat dhe policia shqiptare aspirojnë standardet e vendosura nga Europa dhe se ai nuk ka të drejtë të ndërhyjë.
Përtej “tablosë së vogël” lidhur me çështjen ndaj Belerit, megjithatë, ekziston një “pamje e madhe” në të cilën Rama shihet si bashkëbiseduesi i favorizuar i BE-së dhe SHBA-së në Ballkanin Perëndimor. Kryeministri dinak vazhdon ta projektojë veten si lideri që mund të garantojë stabilitetin e brendshëm politik dhe orientimin perëndimor të Shqipërisë. Megjithatë, ai e paraqet veten kryesisht si një politikan me ndikim me cilësitë drejtuese të nevojshme për të kontrolluar zhvillimet e rrezikshme në Kosovën e trazuar, sipas dëshirës së Perëndimit, dhe, në përgjithësi, me aftësinë për të manipuluar tendencat secesioniste në mesin e 7 milionë shqiptarëve etnikë që jetojnë në Ballkan.
Të gjithë e kuptojnë se pa Tiranën dhe Beogradin, pra pa Ramën dhe presidentin serb Aleksandar Vuçiç, ka pak shpresa për përmirësim të situatës në Kosovë. Për të mos e thotë me zë të lartë, Perëndimi sheh te Rama edhe një kryeministër pro-evropian, i cili pavarësisht marrëdhënieve të shkëlqyera me presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan, po e mbron Shqipërinë nga islamizimi dhe nga shndërrimi i saj në “urën e Turqisë”, për në detin Adriatik. Në fund të fundit, ai ka treguar se do të bëjë atë që i kërkohet. Të tilla si, për shembull, pranimi i skemës së kryeministres italiane Giorgia Meloni që Shqipëria të presë disa mijëra emigrantë dhe refugjatë që përpiqen të arrijnë në Evropë nga Afrika.
Opinion nga Stavros Tzimas – marrë nga Ekathimerini
Përgatiti: Liberale.al
