Sistemi raketor Iskander, aktualisht një nga mjetet kryesore parandaluese të Rusisë , përfaqëson një sfidë të rëndësishme për NATO-n dhe Shtetet e Bashkuara, në kontekstin e rritjes së konkurrencës gjeopolitike midis Lindjes dhe Perëndimit.
Iskander, me aftësinë e tij për të mbajtur koka luftarake konvencionale dhe bërthamore, është një element qendror në strategjinë ushtarake ruse, pasi i lejon Moskës të ruajë një avantazh strategjik në Evropë dhe rajonet fqinje.
Me një rreze maksimale prej 500 kilometrash, sistemi është projektuar për të qenë shumë i lëvizshëm dhe i aftë për të depërtuar në sistemet më të avancuara të mbrojtjes raketore, përfshirë ato të NATO-s.
Përdorimi i Iskanderit nga Rusia, veçanërisht në kontekstin e konfliktit aktual në Ukrainë, tregon efektivitetin dhe vdekshmërinë e këtij sistemi armësh, i cili është dëshmuar vendimtar për aftësinë e Moskës për të projektuar fuqinë ushtarake në nivel rajonal.
Vendimi për të vendosur këto raketa në zona strategjike si Kaliningrad , enklava ruse e vendosur midis Polonisë dhe Lituanisë, nënvizon dëshirën e Moskës për të forcuar pozicionin e saj ushtarak në Evropën Lindore, duke dërguar një sinjal të qartë për aleatët perëndimorë.
Afërsia e Kaliningradit me kufijtë e NATO-s krijon një situatë tensioni të fortë, në të cilën çdo lëvizje ruse monitorohet me kujdes nga Shtetet e Bashkuara dhe vendet evropiane, të shqetësuara për mundësinë e përshkallëzimit ushtarak.
Pavarësisht përpjekjeve të NATO-s për të forcuar aftësitë e saj mbrojtëse, përmes instalimit të sistemeve të tilla si Aegis Ashore, Iskander ende përfaqëson një kërcënim të rëndësishëm, falë aftësisë së tij për të fluturuar me shpejtësi hipersonike dhe për të manovruar për të shmangur përgjimin.
Në aspektin gjeopolitik, sistemi Iskander luan një rol kyç në politikën e parandalimit bërthamor të Rusisë , duke i ofruar Moskës aftësinë për t’iu përgjigjur shpejt çdo kërcënimi të perceptuar nga kundërshtarët e saj.
Përhapja e kësaj teknologjie në vende si Irani zgjeron më tej hapësirën e ambicieve gjeopolitike ruse, duke paraqitur një sfidë të drejtpërdrejtë për interesat e sigurisë të Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj në Lindjen e Mesme.
Në përgjigje të kësaj dinamike, NATO vazhdon të kërkojë mënyra për të përmirësuar aftësitë e saj të mbrojtjes raketore, por veçoritë e avancuara të Iskander, duke përfshirë sistemet e tij elektronike të mashtrimit dhe kokat e shumta të luftës , e bëjnë përgjimin efektiv jashtëzakonisht të vështirë.
Ky skenar kontribuon në një garë të vazhdueshme armatimi, në të cilën çdo zhvillim i ri teknologjik çon në një fuqizim të mëtejshëm të aftësive ushtarake të fuqive të përfshira. Si përfundim, sistemi raketor Iskander jo vetëm që forcon aftësinë e Rusisë për të mbrojtur interesat e saj strategjike, por gjithashtu përfaqëson një simbol të polarizimit gjeopolitik në rritje midis Rusisë dhe Perëndimit, me pasoja të mundshme për stabilitetin dhe sigurinë globale.
/a.r